زینب ای واژه ناب کتاب آفرینش

ای بلندترین شعر حضور ،ای مادر حیا

و ای فرزند پاکدامنی

کبوتر تفکرم را به اوج کدامین شاخسار وجودت پرواز دهم که عاجزانه باز نگردد.

تو از نسل اقیانوسی که چشمان اندیشه در امتدادت به ساحل نمی رسند.

تو از نسل آفتابی که در محضرت سر به زیر باید بود ، تو فرزند کوثری که دریای مهربانیت را کرانه نیست.

زینب ، ای مادر صبر

صبر از تو معنا یافته است . تو بر بلندایی از معرفت نشسته ای که برترین ایثارها  درپیشگاهت ناچیز است .

دستان نماز نشسته ات استواری دین بود . دستان لرزانت را که به قنوت گشودی هزار هزار فرشته رحمت بر آن بوسه می زد.

تو فرزند فصاحتی که اعجاز کلامت قلب سنگ کوفیان را به لرزه در آورد و از کویر خشکیده چشمانشان ، سیل اشک جاری ساخت.

کلماتت زلال باران بود که بر کویر عطشناک کوفیان بارید تو اعجاز حسینی که در کربلا ظهور کرد.

در فرهنگ عاشورا، اربعین به چهلمین روز شهادت حسین بن علی‏ «ع‏» گفته می‏شود که مصادف با روز بیستم ماه صفر است. در روز بیستم صفر نیز، شیعیان، عظیم ترین مراسم سوگواری را در کشورها و شهرهای مختلف به یاد عاشورای حسینی بر پا می‏کنند.

در نخستین اربعین شهادت امام حسین‏«ع‏»، جابر بن عبد الله انصاری و عطیه عوفی‏ موفق به زیارت تربت و قبر سید الشهدا شدند. بنا به برخی نقلها، در همان اربعین، کاروان‏اسرای اهل بیت‏ «ع‏» در باز گشت از شام و سر راه مدینه، از کربلا گذشتند و با جابر دیدار کردند. البته برخی از مورخان هم آن را نفی کرده و نپذیرفته‏اند. از جمله مرحوم محدث‏ قمی در «منتهی الآمال‏» دلایلی ذکر می‏کند که دیدار اهل بیت از کربلا در اربعین اول نبوده‏است.1بعضی از علما نیز در این باره تحقیق مبسوط و مستقلی انجام داده‏اند که منتشرشده است.2 به هر حال، تکریم این روز و احیای خاطره غمبار عاشورا، رمز تداوم شور عاشورایی در زمان های بعد بوده است.

یکی از زیارت های با فضیلت امام حسین‏ «ع‏» زیارت اربعین آن حضرت است که از مضامین بالایی برخوردار است.

 

1-منتهی الآمال،ج 1،حوادث بازگشت اسرا.

2-تحقیقی در باره اولین اربعین حضرت سید الشهداء،شهید قاضی طباطبایی.

در طول تاریخ انسان‏هایی بوده و هستند که پس از مرگشان، زندگی و حیاتشان ادامه پیدا کرده و با وفاتشان، وجودشان و شخصیت و اندیشه‏شان ادامه یافته است .

مردان خدا و شخصیت‏های الهی، همان‏گونه که در زمان حیات خویش استوانه دین و محور انسانیت و پشتوانه حق و عدالت‏بودند ، آرامگاه و زیارتگاهایشان نیز پشتوانه حق و عدالت و فضیلت است. در این میان، زیارت مشهد حسینی از ویژگی‏های برجسته‏ای برخوردار است. خداوند سبحان در ازای ایثار و فداکاری سیدالشهدا (ع) و تحمل هرگونه سختی چون تشنگی و غم و اندوه فراوان برای حفظ اسلام، در مرقد شریفش برکاتی را قرار داده که در روایات معصومین (ع) به برخی از این آثار و برکات اشاره شده است، از جمله ی آن‏ها اجابت دعا و برآورده شدن حاجات است . چنان که امام صادق (ع)فرمود: «هرکس دو رکعت کنار قبر حسین (ع) نماز بخواند، از خداوند چیزی را مسالت نکند جز اینکه به او عطا شود» 1

عبدالله بن هلال به امام صادق (ع)عرض کرد:

«فدایت‏شوم، کمترین نصیبی که زائر امام حسین (ع)دارد چیست؟ «فرمود: «ای عبدالله، کمترین چیزی که برای او می‏باشد، این است که خداوند او و خانواده‏اش را حفظ می‏کند تا وی را به سوی خانواده‏اش باز گرداند، و چون روز قیامت فرارسد، خداوند حافظ او می‏باشد» 2

آنان که توفیق پیدا می‏کنند و به زیارت مرقد مطهر امام حسین (ع) مشرف می‏شوند، در آستان امام حسین (ع)، درس عشق و فضیلت و کمال می‏آموزند. این‏گونه تربیت اجتماعی و یک چنین مؤسسه تهذیب اخلاق و ادب، برای هیچ ملتی از ملل‏گیتی بشر و میسر نیست.

 

1و2:منبع    منتخب کامل الزیارات، ابن قولویه، ص 248، تصحیح علامه امینی

 

دعای عرفه سالار شهیدان حضرت ابا عبداللّه‏ الحسین (ع) یکی از دعاهای مأثوری است که از مضامین بلند و معارف عمیق برخوردار است. شرح تفصیلیِ همه فقره‏های آن، به چندین جلد کتاب نیازمند است.

محتوای بلند این دعای نورانی نشانه ی صدور این متن از زبان معصوم (ع)است.

در نخستین فراز دعای عرفه، امام حسین (ع) ادب دعا را مراعات نموده و نکاتی را مطرح فرموده است: همه جهان هستی فعل خداست، حاکمِ مطلقِ نظامِ هستی، ذات اقدس الهی است، حکومت خدا گاهی به صورت قضا و گاهی به صورت عطا ظهور می‏کند، قدرت الهی نامحدود است و هیچ موجودی توان جلوگیری از قضا و عطای او را ندارد.

بخش آغازین دعای شریف عرفه محتوای عمومی دارد، مسألت کردن از خدا، در میان گذاشتن مشکلات با ذات اقدس الهی، حوائج علمی و عینی را از او خواستن و... این‏ها در سایر دعاها نیز هست، لیکن سلطان مباحث دعای عرفه و کوهان بلند معارف آن، قسمت‏های پایانی دعاست که شباهت محتوایی با سخنان دیگر امام حسین (ع)دارد.

 امام حسین (ع) در فرازی از این دعای نورانی به پیشگاه پروردگار عرضه می دارد: «لَوْ حَاوَلْتُ وَ اجْتَهَدْتُ مَدَی الاْءَعْصَارِ وَ الاْءَحْقَابِ لَوْ عُمِّرْتُهَا أَنْ أُوءَدِّیَ شُکْرَ وَاحِدَةٍ مِنْ أَنْعُمِکَ مَا اسْتَطَعْتُ ذَلِکَ إِلا بِمَنِّکَ الْمُوجَبِ عَلَیَّ بِهِ شُکْرُکَ أَبَدا جَدِیدا وَ ثَنَاءً طَارِفا عَتِیدا»،

 امام حسین (ع) با تبیین ناتوانی انسان از ستایش خدا و این‏که بهترین راه ستایش خدا اظهار ناتوانی است، چنان که توجه به عجز از معرفت، معرفت خداست اظهار داشته‏اند:

که اگر عمر طولانی به او دهند و او در این مدت با کوشش فراوان شکر یکی از نعمت‏های خدا را بخواهد به جا آورد، هرگز نمی‏تواند؛ زیرا توفیق شکر هر یک از نعمت‏های خدا، نعمت جدید است که نیاز به شکر تازه دارد و این شکر جدید نیز نعمت تازه‏ای است.... و این سلسله تا بی‏نهایت و در حقیقت این نعمت‏های نو از لوازم آن نعمت اصلی است. بنابراین، شکر یک نعمت با تمام لوازم آن توان فرساست.»

ز احمد تا احد یک میم فرق است

جهانی اندرین یک میم غرق است

یقیناً میم احمد میم مستی است

که سرمست از جمالش چشم هستی است

ز احمد هر دو عالم آبرو یافت

دمی خندید و هستی رنگ و بو یافت

اگر احمد نبود آدم کجا بود

خدا را آیه ای محکم کجا بود

چه می پرسند کاین احمد کدام است

که ذکرش لذّت شرب مدام است

همان احمد که آوازش بهار است

دلیل خلقت لیل و نهار است

همان احمد که فرزند خلیل است

قیام بت شکن ها را دلیل است

همان احمد که ستّارالعیوب است

دلیل راه و علّام الغیوب است

همان احمد که جامش جام وحی است

به دستش ذوالفقار امر و نهی است

همان احمد که ختم الانبیا شد

جناب کنت و کنزاً مخفیا شد

همان اول که اینجا آخر آمد

همان باطن که بر ما ظاهر آمد

     

همان احمد که سرمستان سرمد

بخوانندش ابوالقاسم محمــــــد (ص)

محمد میم و حاء و میم و دال است

تدارک بخش عدل و اعتدال است

محمد رحمة للعالمین است

کرامت بخش صد روح الامین است

محمد پاک و شفّاف و زلال است

که مرآت جمال ذوالفقار است

محمد تا نبوّت را برانگیخت

ولایت را به کام شیعیان ریخت

ولایت باده غیب و شهود است

 کلید مخزن سرّ وجود است

حضرت محمّد صلّی الله علیه و آله:
آگاه باشید که حسین (ع )دروازه ای از دروازه های بهشت است؛ هرکه با او عناد ورزد خداوند [استشمام] بوی بهشت را بر او حرام می کند.

المجلسی؛ بحارالأنوار، ج35 ص405

خدایا این باران رحمت راازمامگیر. به حق حسین(ع) واولادش واصحابش.الهی آمین

ای خدایی که به من جان داده ای ، دلی سرشار از شکر به من عطا کن .

بدون تردید بین قیام امام حسین «ع» و قیام جهانی حضرت مهدی «عج» رابطه ی عمیق هست و هر دو از یک چشمه ، نشات می گیرند و قیام خونین عاشورا ،‏همواره مردم مستضعف جهان را به انقلاب و مبارزه ی با طاغوتها و مستکبران و حکومتهای ستمگر دعوت میکندو در حقیقت زمینه ساز قیام جهانی حضرت مهدی «عج» است .

وحضرت مهدی «عج» نیز در قیام خود ، از شیوه ی قیام امام حسین «ع» پیروی کرده ، و با دایره ای وسیعتر همان را تعقیب می نماید .امام صادق «ع» فرمود : (( وقتی که امام حسین «ع» به شهادت رسید ، خاندان ما شنیدندکه شخصی در مدینه میگوید : امروز بر این امت ، بلا نازل شد و دیگر گشایشی (کامل ) نبینندتا قائم شما قیام کند و سینه ی شما را شفا بخشد و دشمنان را بکشد و به خاطر خونبهای حسین «ع» گروهی را به قتل رساند )) .

ونیز فرمود : ((سوگند به خدا آن حضرت نواده های قاتلان امام حسین «ع» را به خاطر ( رضایت به ) کارهای پدرانشان بکشد)) .

و نیز فرمود : (( آن حضرت قیام کند و خونبهای حسین «ع» را می طلبد و می فرماید : « نحن اولیاء الدم و طلاب الترة » ؛ ماییم صاحبان خون حسین و طالبان خون نا به حق ریخته ی او )) .

و امام صادق «ع» در عبارت دیگر نقل می کند : پیامبر «ص» علی «ع» فرمود : (( بدان که پسرم از کسانی که به تو و شیعیانت ستم کردند ، انتقام می گیرد ، سلمان عرض کرد : آن پسرکیست ؟ فرمود : او نهمین فرزند پسرم حسین «ع» است که پس از غیبتی طولانی ظاهر می شود ... )) .

امام باقر «ع» در تفسیر آیه ی 33 سوره ی اسراء (( و من قتل مظلوما فقد جعلنا لولیه سلطانا ؛ هر که مظلوم کشته شد ، برای وارث او ، تسلط (اختیار مطالبه ی خون او) قرار دادیم )) .

فرمود : آن کشته ی مظلوم ،حسین «ع» است و ما وارث او هستیم و قائم ما انتقام خون او را بگیرد .

* * *

از سوی دیگر در روایات می خوانیم : امام صادق «ع» فرمود:(( در آخر عمر حضرت قائم «عج» ، امام حسین «ع» زنده می شود . و سپس امام مهدی «عج» از دنیا می رود و امام حسین «ع» بدن او را غسل می دهد )) .

* * *

جالب اینکه ، امام باقر «ع» در حدیثی فرمود : (( امام حسین «ع» در کربلا به یاران خود فرمود : بهشت به شما بشارت باد ، سوگند به خدا ، پس از آنچه بر ما وارد شد آنچه خداوند بخواهد ، صبر می کنیم ، سپس خداوند برای ما و شما قائم ما را آشکار میکند او از ستمگران انتقام می کشد ، من و شما ستمگران را در غل و زنجیر و انواع عذابها (به فرمان آن حضرت) می بینیم )) .

شخصی پرسید : ای پسر رسول خدا قائم شما کیست ؟ فرمود : (( هفتمین از فرزندان محمد بن علی الباقر «ع» و آن حجة بن حسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی پسرم می باشد ، او مدت طولانی غایب می گردد ، سپس ظاهر می شود و سراسر زمین را همانگونه که پر از ظلم و جور شده ، پر از عدل و داد می کند )) . منبع :کتاب امام حسین {ع} افتاب تابان ولایت نوشته ی محمد محمدی اشتهاردی | + ادامه مطلب

 همکار و دوست گرامی طه با کمال تشکر از ابراز همدردی شما علو درجات را برای زفتگان و اسیران خاک شما از خداوند متعال خواستارم

 

از طرف مهدی

 

اولین کلمه‏ای که به زبان امام حسین جاری شد

از امام باقر علیه‏السلام روایت می‏کنند که در دوره کودکی امام حسین علیه‏السلام کمی دیر زبان به سخن گفتن گشود و این امر این نگرانی را به وجود آورده بود که مبادا او از نعمت حرف زدن محروم باشد؛ تا این‏که روزی به همراه پیامبراکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم به مسجد آمد و در نماز جماعت آن حضرت شرکت کرد. وقتی پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم شروع به نماز کردند و تکبیر نماز را گفتند، حضرت حسین علیه‏السلام نیز تکبیر گفتند. این اوّلین سخنی بود که از زمان تولد از زبان آن‏حضرت شنیده شد. بدین ترتیب اوّلین کلمه‏ای که امام حسین علیه‏السلام بر زبان راندند لفظ مبارک «الله اکبر» بود. وقتی پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم صدای تکبیر امام حسین علیه‏السلام را شنیدند دوباره تکبیر گفتند و باز امام حسین علیه‏السلام آن را تکرار کردند و به این ترتیب به‏دنبال رسول‏خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم امام حسین علیه‏السلام هفت مرتبه تکبیر گفتند.

از پیامبر چه شنیدی

روزی به امام حسین علیه‏السلام گفته شد که از رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم چه شنیدی؟ آن‏حضرت در ضمن سخنانی طولانی فرمودند: از پیامبر خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم شنیدم که می‏فرمود: «خداوند تبارک و تعالی کارهای مهم و بزرگ را دوست دارد و کارهای پست و حقیر را نمی‏پسندد».