بیداری مسلمانان

شهادت امام حسین (ع) جامعه ی اسلامی را تکان شدیدی داد و با دمیدن روح مبارزه و فداکاری در کالبد آنان، حصار بی تفاوتی و در خود فرو رفتگی را، که رژیم منحوس اموی، به دور آنان کشیده بود، در هم فرو ریخت.

از پس این حادثه ی دلخراش، جامعه دریافت که حق با اهل بیت پیامبر (ص) است و دولت مخالف آن ها نه تنها به اصول و ارزش های اسلامی پایبند نیست، بلکه رژیمی سفٌاک و مستبد است که می خواهد جامعه ی اسلامی را به جاهلیٌت نخستین برگرداند. از این رو، موجی از تنفٌر علیه دستگاه حکومتی و عاملان آنها ایجاد شد و شیعیان به خود آمدند و از این که فرزند پیامبر خدا (ص) را یاری نکرده بودند، به شدت پشیمان شدند به تدریج، موج بیداری سراسر جامعه ی اسلامی را فرا گرفت و زمینه ی نهضت توابین، قیام حرٌه و دیگر قیام ها فراهم گشت.

 سرمشق بزرگ

در حقیقت، می توان اذعان کرد که قیام عاشورا سرفصل مبارزات حق طلبانه شیعه بوده است. دکتر ابراهیم بیضیون می نویسد:

" این قیام دلاورانه سرفصل تازه ای در پیکار شیعه گشود که تا روزگاران دراز، با جان بازی ها و فداکاری های شیعیان ادامه یافت. *... آری، شهادت دلخراش حسین (ع) نتایج مهمٌی در تاریخ عراق و دولت اموی به بار آورد و شیعه نسبت به شکست خود در کربلا، احساس گناه کرد. نظام اموی شتابان در فرونشاندن اثرات این فاجعه کوشید. بدون شک، یزید نخستین مسؤول کشتار کربلا بود. وی با کوته بینی و کج اندیشی، چنین جنایتی را مرتکب شده بود و همین حادثه علت شکست او در خلافتش بود؛ خلافتی که معاویه برای حفظ آن سخت کوشید. معاویه به او سفارش کرده بود که با حسین درگیر نشود، ولی یزید نسنجیده خط بطلان بر سفارش پدر کشید.

دیری نپایید که رژیم اموی ثمره ی کشتار کربلا را به صورتی غیر منتظره به چشم خود دید و از ایستادگی در برابر امواج انقلاب همه جا گیر عاجز ماند."

این قیام بر همه ی اقوام اسلامی تأثیر گذارد سید امیر علی، مورٌخ بزرگ اسلام در این باره می گوید:

"کشتار کربلا در همه قلمرو اسلام، مایه ی وحشت و بیم شد و ایرانیان را به هیجان آورد... ."

 ایجاد روح وحدت و همبستگی در مسلمانان

ایجاد روح وحدت و همبستگی در میان مسلمانان و نفوذ مکتب تشیٌع در دل های آنان، از مهم ترین پیامدهای عاشورا بود.

استاد حسن ابراهیم حسن، مؤلٍف تاریخ اسلام می نویسد:

"کشته شدن امام حسین (ع) در تهییج شیعیان و وحدت بخشیدن به آن ها تأثیر بسیاری داشت. قبل از این رخداد، شیعیان پراکنده بودند؛ زیرا شیعه گری یک نظریه ی سیاسی بود که در دل پیروان خود نفوذ نکرده بود و هنگامی که حسین کشته شد، شیعه گری با خون آمیخته گشت و در اعماق قلوب شیعیان نفوذ کرد و عقیده ی راسخ آنان شد."

قیام عاشورا در حقیقت، مشعل فروزانی برای شیعیان و سرمشقی برای قیام های علویان و درس بزرگی از آزادی و آزادمنشی و ثبت موقعیٌت اهل بیت (ع) و حقٌانیٌت آنان در میان جامعه ی اسلامی گردید.

علٌامه مقرٌم می گوید: یکی از نتایج نهضت و قیام سیداالشهدا، حسین بن علی (ع) و آن مجاهده ی بزرگ، که فتحی روشن به دنبال خود داشت، این بود که در علویان تأثیر بزرگی گذارد. پس از حادثه ی کربلا، هر یک از فرزندان علی (ع) و یا کسانی که مذهب علوی داشتند و می خواستند قیام و جهاد کنند، از جهاد مقدس حسین (ع) سرمشق می گرفتند.

هر یک از این گروهای مجاهد می خواستند به نحوی خود را به آل محمٌد (ع) نسبت دهند. اگر چه بعضی از این ها در باطن، نظری دیگر داشتند، اما برای این که کارشان رونق گیرد، تظاهر به طرف داری از اهل بیت (ع) می کردند. تمام افرادی که قیام کردند، نظرشان این بود که باید در جامعه عدل و حق جایگزین ستم و جور گردد.

اینان می گفتند: ما بر ضد دولت باطل قیام کرده ایم و می خواهیم جامعه ی اسلامی بداند که حق آل محمٌد (ع) غصب شده است و باید قیام کرد و دست ستمگر را کوتاه نمود و خارهایی را که در راه دین پیدا شده باید زدود. انقلاب های پیاپی که در بلاد و ولایات پدید آمد، موجب شد که مردم رشد پیدا کنند و حق را عیان مشاهده نمایند.

این قیام توانست نیروهای پراکنده ی شیعه را متحد سازد و زمینه ی همبستگی سیاسی و تشکٌل و سازمان دهی آنان را فراهم نماید.

خربوطلی، دانشمند بزرگ اسلام، معتقد است: شهادت امام حسین (ع) در کربلا، بزرگ ترین حادثه ی تاریخی بود که منجر به تشکٌل و تبلور گروه شیعیان گردید و سبب شد که شیعه به عنوان یک سازمان قوی با مبادی و مکتبی سیاسی و دینی مستقل، در صحنه ی اجتماع اسلام آن روز جلوه کند.

در حقیقت، ضعف عقیده ی شیعیان کوفه، سبب شکست ظاهری قیام امام حسین (ع) شد، با آن که خود مردم شهر، حضرتش را به دیارشان دعوت کرده بودند.

ادامه دارد .....